« ‘Bang voor de boze’ | Thuis | Went het al een beetje? »
Conferentie voor zendelingen
Door Evert Everts | 2 maart 2008
De afgelopen drie dagen waren we in Antigua voor de conferentie Intermissions 2008. Antigua is de historische stad die voorheen als hoofdstad heeft gegolden, maar nu vooral door toeristen wordt bezocht. Wij waren er samen met 310 andere zendelingen. Met kinderen en jongeren er bij gerekend waren er bijna 500 personen aanwezig die allemaal verbonden zijn aan een vorm van zendings- of christelijk hulpverleningswerk in Guatemala. Het is een gunst dat wij er bij mochten zijn, overigens al voor de vijfde keer, omdat de conferentie eigenlijk voor zendelingen is die Engels als eerste taal hebben. Alles is dan ook in het Engels, en dan op de amerikaanse manier.
Ik weet niet of er in andere landen dergelijke conferenties worden georganiseerd. Zo niet dan is het zeker een goed idee om te overwegen. De bedoeling is om zendelingen en hun gezinnen met elkaar in contact te brengen, en elkaar te helpen en te bemoedigen vanuit het Woord van God. Het is ook een moment van rust om even tot jezelf te komen en je huwelijks- en gezinsleven tegen het licht te houden in een aangename omgeving.
Een grote groep vrijwilligers komt voor de gelegenheid vanuit enkele amerikaanse kerken om alles mogelijk te maken. Er is een hoofdspreker, workshop sprekers, een muziekgroep, verzorgers van kapsel, voeten en nagels, een behoorlijk grote groep jeugdleiders, kinderwerkers en oppassers voor de kleinsten. Ze brengen een positieve boodschap en allerlei leuke dingen mee om jong en oud enkele onvergetelijke dagen te verschaffen.
Thema van de conferentie van dit jaar was: Onze God Regeert. De hoofdspreker, dr. Stephen Strauss, directeur van Serving in Mission (SIM) USA, heeft zelf 19 jaar in Ethiopië gewerkt. Hij liet in 4 toespraken over het boek Ruth zien hoe God regeert in het leven van eenvoudige mensen, met name als ze op cruciale momenten trouw zijn in hun leven met God. Zijn boodschap was heel duidelijk en door de verbinding met de praktijk heeft het harten van velen geraakt en verkwikt.
Op weg naar huis konden we enkele ervaringen met elkaar delen. Als ouders kun je dingen noemen die je opvielen. De kinderen vertellen van hun oude en nieuwe vrienden, de apartigheden van de leiders en de bijzondere spelletjes die ze met elkaar hebben gedaan.
Voor ons was het op een andere manier bijzonder, omdat het de laatste keer was dat we er bij konden zijn. We hebben van velen hartelijk afscheid genomen. Dat doen ze hier met een ‘hug’, een omhelzing. Ook was er een moment waarop alle vertrekkers naar voren konden komen, en vrienden en bekenden konden zich bij hen voegen om met hen te bidden. Dit zijn gebruiken waar wij als Nederlanders eerst wat vreemd tegenaan kijken. Maar ik weet wel zeker dat we er iets van zullen missen.
Rubrieken: Nieuws, Zv echt gebeurd |
Reacties afgesloten.
