Kerk in vakantietijd – Kroatië
Door Evert Everts | 18 november 2018
Vakantie, dat is even afstand nemen. Als je de kans hebt, ook van het plaatselijke kerkelijke leven. Voor een dominee is dat heel gezond. Voor een ander gemeentelid waarschijnlijk ook.
Tegelijk blijf je deel van het lichaam van Christus. Zelf ervaar ik keer op keer de meerwaarde om daar ook in vakantietijd vorm aan te geven. Dat kan door een opbouwende conferentie te bezoeken, zoals New Wine, of te kamperen op de Betteld. Of door de kerk te bezoeken waar je op vakantie bent. Daar kijk ik steeds weer naar uit. Want het geeft nogal eens de meest verrassende ervaringen en kostbare herinneringen aan een vakantie.
Zo was het ook dit jaar. We waren in Kroatië. In Krk, waar we de eerste week kampeerden, zagen we enkele oude kerkgebouwen, vooral Rooms-katholiek. Ze zagen er mooi uit, van buiten, maar vooral van binnen. Maar op de vraag of er ook mensen samen kwamen in een dienst, kregen we als antwoord meestal een vragend gezicht en verder weinig informatie. We vroegen ons werkelijk af: gaan hier wel mensen naar de kerk?
Toch vonden we wel een aankondiging van diensten (missen) in de kerk in het centrum. We gingen er heen met de gedachte: er zal vast een handjevol mensen zijn, en dan is het goed om met hen samen te zijn in de dienst van God. Tot onze verrassing kwamen we in een kerk die volstroomde met kerkvolk.
Ik zei tegen Rina: het lijkt wel alsof we in de Kroatische versie van de 3G-kerk zijn aangeland…
Vanwaar dat gevoel? Voor de duidelijkheid: het was een Rooms-Katholieke kerk. Dat kon je in de kerk ook wel zien, aan het interieur, en in veel onderdelen van de liturgie. De neiging kan dan opkomen om vooral te letten op de verschillen, en daarbij de gedachten te richten op wat eraan mankeert. Maar zo wilde ik daar niet zitten. Want het kan je dan zomaar ontgaan wat ervoor positiefs te zien en te beleven is.
Ik was verbaasd over de mensen die er samen kwamen. Je kunt in Europa op veel plekken op vakantie zijn, een kerk bezoeken, en daar enkel een paar handen vol ouderen tegenkomen. En een paar kinderen, die dan tot het gezin van de predikant behoren. Daar in Krk was het totaal anders. Het kerkvolk bestond uit ouderen, jongeren en kinderen. Het gebouw was te klein om iedereen een zitplaats te verschaffen.
De dienst van ongeveer een uur was vol afwisseling. De preek was kort, en het Avondmaal werd op hun manier gevierd. De kinderen bleven in de dienst en werden er actief bij betrokken. Kinderen zongen met orgel en gitaar en er was samenzang. Ook al konden we de teksten niet letterlijk verstaan, we herkenden regelmatig de melodie van liederen die wij ook zingen. Het was te merken: het draait hier om dezelfde boodschap, die van God de Vader, de Zoon en de Heilige Geest.
Deze dienst in de kerk van Krk gaf onze eerste vakantieweek in Kroatië een bijzondere glans.
Het tweede weekend zijn we in het binnenland van Istrië. We hebben een standplaats op een klein ressort, in een mooie omgeving. Na enig informatie inwinnen vernemen we dat in een naburig dorp, Škropeti, op zondag een dienst gehouden wordt. Daar treffen we een modern gebouwde kleine Rooms-katholieke kerk. De ramen bevatten prachtige gekleurde schilderingen. Als we aankomen zijn we in gezelschap van veel mensen, jong en oud. De liturgie past bij de uitstraling: minder hoog-liturgisch dan in Krk, op het podium een oudere pastoor met een enkele jonge misdienaar. Er is geen koor, maar meer samenzang door de gemeente.
Voordat we op vakantie gingen, hebben we wel even gezocht naar kerken van ‘onze eigen richting’ die we zouden kunnen bezoeken. Ze bevonden zich niet op redelijk afstand van de plek van onze vakantie. Dan bekruipt je al gauw de vraag: is Kroatië geen zendingsgebied? Zou er op deze plaats ruimte zijn om een kerk te planten?
Los van het feit dat er natuurlijk heel wat komt kijken om zo’n project op te starten, kwam een andere gedachte steeds sterker naar boven: hier is al een kerk van Christus. Daar mag je nooit aan voorbij gaan als je nadenkt over kerkplanting. Het is juist een heel belangrijk kerkelijk principe om aan te sluiten bij wat er is, dat is: wat God er al begonnen is en nog in stand houdt. Om dat verder te helpen en te versterken.
In de Rooms-katholieke kerken in Krk en Škropeti hebben we iets van de kerk van Christus ervaren. Aan het einde van de dienst werd steeds de Eucharistie gevierd. Steeds sterker kwam de gedachte naar voren hoe daarin – ondanks alle verschillen – toch iets van het Heilig Avondmaal zichtbaar wordt. Zou het dan vreemd zijn om er ook aan deel te nemen?
In die laatste dagen van juli las ik op Facebook een bericht van Ad de Boer, compleet met foto: Indringende Avondmaalsviering met duizenden christenen op de New Wine Zomerconferentie: … tot een volkomen verzoening voor al onze zonden.
Ik begreep best de vraag in een reactie onder deze post, van (prof.dr.) E.A. de Boer: Weerspreekt zon viering niet juist het thema van de conferentie? Voor wie het niet weet, het thema was dit jaar Proef het Koninkrijk, met nadruk op de betekenis van de eigen plaatselijke gemeente.
Ad de Boer reageerde als volgt op de vraag van de prof. “Waarom? Je kunt volle nadruk leggen op het aanwakkeren van het besef dat de plaatselijke gemeente proeftuin en voorpost van Gods Koninkrijk is en dat Gods Geest dat in en door de gemeente zichtbaar wil maken en tegelijk de eenheid belijden die God in Christus geeft dwars door de kerken en gemeenten heen en dat zichtbaar zien worden in de viering van het Avondmaal. We vieren met onze broers en zussen in de plaatselijke gemeente de maaltijd van onze Heer en daarnaast een enkele maal in het grotere verband van deze conferentie: voor mij een voorafschaduwing van de grote schare die niemand tellen kan.”
Dit antwoord zette mij aan het denken. Is dit geen vooruit grijpen op de toekomst? Maar vervolgens: is het niet altijd vooruit grijpen op de toekomst, als we het Heilig Avondmaal vieren?
Ik vier hier het Heilig Avondmaal,
in een gemeente die niet volmaakt is, nog lang niet zelfs,
met mensen die ik niet allemaal erg goed ken;
met mensen die ik wel ken, maar niet genoeg lief heb,
als iemand die de genade van God in Christus nodig heeft,
als iemand die nog niet is waar God hem wil hebben,
in vertrouwen, dat Hij het goed zal maken;
en dat ik samen met al die anderen
thuis mag zijn bij Hem.
Even proeven, wat eens volmaakt zal zijn.
Rubrieken: Nieuwsbrieven | Reacties uitgeschakeld voor Kerk in vakantietijd – Kroatië
Visie voor de kerk
Door Evert Everts | 1 juli 2017
Wat is een visie?
Hoe je tegen iets aan kijkt.
Iedereen heeft een visie.
Maar het maakt wel verschil.
Of je je ogen goed open doet, of niet.
Of je echt iets voor ogen hebt, of niet.
Of je naar de werkelijkheid kijkt, of droomt.
De kleur van je bril: of je het zonnig inziet, of juist niet.
Het glas is halfvol of half leeg.
De kerk bestaat uit verschillende mensen.
Je hoeft niet dezelfde visie te hebben over de kerk.
De één kijkt er nu eenmaal anders tegenaan dan de ander.
Wat je wel kunt doen, is je visie delen.
Misschien is het wel zo dat we alleen maar kerk kunt zijn als we dat echt doen.
Want de kerk, dat ben jij niet alleen, met jouw leven, en jouw ideeën.
De kerk, dat is het lichaam van Christus.
Heb je Hem gezien?
Heb je Hem lief gekregen?
Wat betekent dat voor hoe je de kerk ziet?
Vertel…
Jezus zegt van de kerk als Hij bidt tot zijn Vader (Joh.17: 2b, 8, 20-21):
U hebt ze mij gegeven, om hen het eeuwige leven te schenken.
Ik heb de woorden die ik van u ontvangen heb aan hen doorgegeven; zij hebben ze aanvaard en nu weten ze echt dat ik van u gekomen ben, en ze geloven dat u mij hebt gezonden.
Ik bid niet alleen voor hen, maar voor allen die door hun verkondiging in mij geloven. Laat hen allen één zijn, Vader. Zoals u in mij bent en ik in u, laat hen zo ook in ons zijn, opdat de wereld gelooft dat u mij hebt gezonden.
Wat hebt u van Jezus gehoord?
Wat hebt u ontvangen?
Wat heb je gezien van Jezus?
Waar draait het om in je geloof?
Deel het…
Mijn visie, hoezo?
Misschien zegt je: “mijn visie, hoezo?
Heb ik wel een visie?
Ik heb er nooit zo over nagedacht.
En al die vragen, daarvan heb ik de antwoorden nog niet zomaar klaar.”
Eén van de ergste verwijten lijkt het die je kunt krijgen: dat je geen visie hebt.
Maar kan dat wel?
Als je het woord ‘kerk’ kent, heb je er ook een visie over.
Wat heb je erover geleerd?
Wat vind je belangrijk?
Wat vind je mooi?
Wat vind je juist niet mooi?
Wat zou er moeten gebeuren? Wat moet vooral doorgaan? Wat moet echt veranderen?
Waarom denk je dat?
Alles wat je zou willen antwoorden op zulke vragen, vormt jouw visie voor de kerk.
Wat moet ik er mee?
Waar wil je heen met deze vragen?
Denk je misschien: kijk naar jezelf?
Dat heb je misschien al te vaak gehoord.
Je denkt: bekijk het maar; ik houd het wel voor mezelf.
Dat is nou jammer!
Want het is belangrijk om je visie te delen.
Je helpt elkaar om verder te komen.
Anderen kunnen van je leren.
Jij kunt van anderen leren.
Als je dat wilt tenminste.
Visie voor de kerk
Soms wordt het van de kerk gezegd: de visie ontbreekt.
Ook dat zal wel niet waar zijn.
Mogelijk ontbreekt het wel aan een gezamenlijk gedeelde visie.
Daar is wel wat aan te doen.
Kijk dan niet alleen naar de leiding, de kerkenraad bijvoorbeeld.
De visie van een voorganger, of van een kerkenraad, is niet automatisch de visie van de kerk.
Een gezamenlijke visie ontwikkel je samen.
Samen zie je meer.
Als je het goed doet, zie je samen beter.
Rubrieken: Bezinning | Reacties uitgeschakeld voor Visie voor de kerk
Prof.dr. M. te Velde over kerkelijke tucht
Door Evert Everts | 17 september 2015
Thema-avond gehouden in de 3GK Deventer op 16 september 2015.
Er is een videoopname gemaakt, die hier te bekijken is:
Deel 1: https://youtu.be/jO1vt9-8PxE
Deel 2: https://youtu.be/dsBNLfB_ngg
Deel 3: https://youtu.be/YTCFW0MTrCU
Hieronder is de uiteenzetting ook te beluisteren en te downloaden.
Rubrieken: Podcast audio | Reacties uitgeschakeld voor Prof.dr. M. te Velde over kerkelijke tucht
Windows 10
Door Evert Everts | 20 augustus 2015
Sinds kort draait mijn computer op het nieuwste besturingssysteem, Windows 10. Het is een nieuwe omgeving, en daarom zijn dingen soms net wat anders, en moet je soms ook even zoeken hoe werken en veranderd moeten worden. Gelukkig is er op Internet vaak uitgebreide uitleg te vinden. Om het de Nederlandstalige lezer gemakkelijk te maken geef ik hier enkele korte beschrijvingen in onze eigen taal. Wie meer details zoekt, kan doorklikken naar de betreffende bron.
Lees de rest van deze bijdrage »
Rubrieken: Nieuws | Reacties uitgeschakeld voor Windows 10
Geleid door de Geest
Door Evert Everts | 22 juni 2013
Een bijzondere ervaring, door prof.dr.J.H. Bavinck, waarmee hij het boekje ‘Ik geloof in de Heilige Geest’ afsluit.
Ik wil nu, aan het einde van ons gesprek, graag een enkele, kleine geschiedenis vertellen, die ik zelf heb ondervonden, en die mij even iets heeft laten zien van de tere hulp van de Geest.
Het is gebeurd op het zendingsveld. Eens op een dag kreeg ik een uitnodiging van een zeer hoog geplaatst Javaans ambtenaar om in zijn huis voor een kring van ondergeschikten en belangstellenden een toespraak te houden over het gebed, naar christelijke opvatting. Vanzelfsprekend heb ik deze uitnodiging dankbaar aangenomen, in de hoop dat ik die avond een kans zou krijgen om een goed woord te spreken voor Jezus Christus.
Hoe meer de avond, waarop ik zou spreken, echter naderde, des te benauwder werd het mij. Ik kende deze ambtenaar in het geheel niet, noch ook één van zijn ondergeschikten. Het was dus een vreemde wereld, waarin ik zou binnendringen en dat maakt onwillekeurig al een beetje onzeker.
Mijn bezorgdheid werd echter nog groter, toen ik begon te bemerken, dat de man die mij uitgenodigd had, zelf een zeer overtuigd mohammedaan was. Hij was zelf naar Mekka geweest en had daardoor de eretitel van hadji. Hij was grondig bekend met de islamitische leerstellingen en had zelf ook reeds enige boeken geschreven van religieuze strekking.
Een van deze geschriften handelde over het gebed. Toen ik dat vernam heb ik aanstonds alle moeite gedaan om dat boek in handen te krijgen vóórdat ik zelf over het gebed zou moeten spreken. Gelukkig heb ik inderdaad de kans gekregen dat boekje te lezen. Het vertelde allerlei bijzonderheden over het bidden, zoals dat naar islamitische begrippen dient te geschieden. Aan het einde van het boekje maakte de schrijver een tegenstelling tussen dat islamitische gebed en het gebed zoals de christenen dat in praktijk brachten.
Het islamitische gebed, zo betoogde hij, is veel eerbiediger moslim buigt zich nederig voor Allah ter neer en looft Hem als de Heer der werelden, den Koning ten dage van het gericht. Hij durft ook ternauwernood iets aan God te vragen, omdat hij zich ervan bewust is dat alleen Allah weet wat goed is en wat schadelijk is. Eigenlijk is zijn gebed dan ook niets anders dan een zich vertrouwensvol in handen geven van Hem die alles bestuurt. Het zou oneerbiedig zijn Allah lastig te vallen met al onze kleine wensen en belangen. We roepen Hem aan en vereren Hem, meer niet. Het gebed van de moslim is dus feitelijk en zijn diepste kern alleen maar aanbidding.
Heel anders, zo ging het boekje verder, het gebed van een christen. Een christen valt God lastig met alles wat hij maar bedenken kan. Hij vraagt God om brood, om weelde, om een auto, kortom om al zijn zogenaamde behoeften. Zijn gebedsleven komt meer en meer in de ban van zijn kleine, aardse verlangens. Zo ongeveer was de strekking van het boekje dat hij geschreven had.
Ik moet bekennen dat de lezing van dit betoog mij enigszins onthutste. Wat moest ik daarop antwoorden? of moest ik in het geheel niet antwoorden en maar gewoon spreken over het christelijk gebed zonder naar zijn betoog te verwijzen. In die tijd heb ik God zeer gebeden mij bij te staan. Op het zendingsveld gevoelt een mens zich als dienaar van Christus zoveel machtelozer en ‘hulpelozer omdat hij telkens voor nieuwe eisen wordt gesteld.
Toen gebeurde er iets dat mij diep beroerde. Ik werd in die dagen een keer geroepen bij een gemeentelid, wiens zoontje van een jaar of zeven ernstig ziek was. Samen met de ouders zat ik bij het ziekbed. Ik praatte nog even met de jongen zelf en toen met de ouders. Aan het einde van mijn bezoek vroeg ik: zullen we nog samen bidden? Toen. ze die vraag bevestigend beantwoordden, ging ik voort: Wat zullen we vragen? De moeder hernam: Dominee, wij weten dat ons kind heel ernstig ziek is, maar we weten ook dat God machtig is hem aan ons terug te geven. Wilt U Hem bidden of Hij uit zijn genade ons lieve kind in het leven wil bewaren en aan ons teruggeven? En zo hebben we samen gebeden.
Toen ik de volgende dag terugkwam, was het kind erger ziek. Er was geen sprake meer van dat ik met het jongetje zelf spreken kon, want het had nu zeer hoge koorts. We hebben samen bij dat bedje gezeten en samen zijn we genaderd tot voor de troon van God. Toen ik weer aan de ouders vroeg wat we zouden bidden, luidde hun antwoord: Wilt U God, onze Almachtige Vader smeken of Hij dit grote wonder doen wil en hem redden van voor de rand van de dood? Maar wilt U Hem ook vragen of Hij, indien Hij in zijn goddelijke liefde en wijsheid anders handelen zou dan wij zo vurig begeren, ons de genade en de kracht wil schenken om niet tegen Hem in opstand te komen en het kind vertrouwend aan Hem af te staan? En zo hebben we samen gebeden.
De derde dag ben ik weer naar hen toe gegaan. Het kind was nu niet meer thuis maar in een ziekenhuis. Toen ik binnenkwam in de kamer zag ik al dat het einde naderde. Een zuster had het polsje van de jongen in haar hand. De beide ouders zaten bij het bedje. De ademhaling was zwaar, hijgend van benauwdheid, hij lag daar doodsbleek. We hebben niet veel meer gepraat die avond. Roerloos stonden we daar en keken naar die laatste, verschrikkelijke worsteling. Toen ik weer mijn vraag stelde van gisteren en eergisteren, zei de moeder: Wilt U God vragen of Hij ons in deze zware dagen heel erg sterken wil en ons vast doen staan in het vertrouwen in zijn vaderlijke liefde? En toen vervolgde ze, nadat ze enkele ogenblikken gezwegen had: En wilt U Hem bidden of onze lieve jongen niet lang meer behoeft te lijden? We hebben toen samen gebeden, neergeknield daar rondom dat bedje. En terwijl ik aan het bidden was, werd het plotseling anders. Even een heel zacht gerochel en toen was het doodstil. Die pijnlijke, hijgende ademhaling hield ineens op. Ik heb toen amen gezegd en we zijn opgestaan, alle drie. De zuster had nog altijd het polsje vast, maar toen wenkte ze ons dat het afgelopen was, en ze legde het nu slappe handje neer op het laken.
Misschien hebben we daar toen een of twee minuten roerloos gestaan. Wat konden we ook zeggen, zo vlak voor de dood en zijn majesteit ? En toen – ik zal dat nooit vergeten – zei de vader: Dominee, wilt U nu met ons danken? En weer zijn we neergeknield, en wij, kleine mensen die zo bitter weinig begrijpen van de wereld en van ons eigen leven, maar die weten mogen dat onze Vader in de hemelen in Jezus Christus ons vasthoudt in zijn heilige handen en dat alles, ja àlles veilig is, wanneer Hij bij ons is, wij hebben samen onze tastende handen naar Hem uitgestrekt en Hem geloofd, die te prijzen is tot in eeuwigheid.
Toen ik die avond naar huis fietste, was ik tot diep in mijn ziel bewogen. Er was iets van een schreeuw naar God en tegelijk iets van een jubel. Het was ineens alsof de wereld niet meer zo dreigend was en alsof de dood niet meer zo vreselijk was, en alsof heel in de verte iets zichtbaar werd van het licht van het Koninkrijk van Jezus Christus, dat komen gaat.
Een paar dagen later was de avond van mijn lezing, de lezing waar ik zo tegen op gezien had. Vreemd, nu was ik er in het geheel niet meer bang voor. De Heilige Geest was nu zo heel reëel bij me. Ik begreep dat Hij wilde dat ik alleen maar dit vertellen zou en dat ik daaraan zou vastknopen een goed woord voor Jezus Christus.
En verder kan ik alleen maar zeggen, dat we in dat huis van die hooggeplaatste ambtenaar een gezegende avond gehad hebben. Elke keer wanneer ik in later jaren aan deze avond terugdacht, was het me duidelijk dat, als we in dienst staan van de Heilige Geest en ons door Hem laten leiden, moeilijke dingen samenschrompelen tot heel eenvoudige zaken en onmogelijke dingen voor ons komen te liggen als een vlak land.
Rubrieken: Zv echt gebeurd | Reacties uitgeschakeld voor Geleid door de Geest
Mooie herinneringen, een trip naar Pajales
Door Evert Everts | 18 juni 2012
Nico Kattenberg heeft een aantal mooie filmpjes op zijn weblog gezet die bij ons veel goede herinneringen boven brengen.
Er lijkt niet veel veranderd te zijn in de afgelopen vier jaar, behalve het verdwijnen van de lange hangbrug bij Chitomax.
Rubrieken: Nieuws, Zv echt gebeurd, Zv web | Reacties uitgeschakeld voor Mooie herinneringen, een trip naar Pajales
Inwijding Torahrol in de grote Synagoge van Deventer
Door Evert Everts | 11 november 2011
Afgelopen zaterdag, 5 november, heeft de Joodse gemeente Beth Shoshanna tijdens een feestelijke samenkomst een handgeschreven Thorarol (Sefer Torah) in gebruik genomen. De Joodse gemeente heeft de rol voor onbepaalde tijd in bruikleen gekregen van de Joodse gemeente in Zürich.
De christelijke gereformeerde kerk van Deventer kwam jarenlang samen in de voormalige synagoge in deze stad, maar vertrok uit het gebouw toen in 2009 een samenwerkingsgemeente werd gevormd tussen de CGK, GKV en NGK ter plaatse. Sinds het voorjaar houdt een Joodse gemeente, Beth Shoshanna, weer diensten in het gebouw.
Met de komst van de gemeente heeft het gebouw haar oorspronkelijke bestemming terug. “Hiermee is het gebouw weer meer dan een herinnering aan de Holocaust”, liet de voorzitter van de gemeente tijdens een uitzending van de Joodse Omroep weten.
Deventer heeft ooit een grote Joodse gemeenschap gekend. Eeuwenlang was er feitelijk geen plaats voor Joden in de stad, maar dat veranderde in 1796. De Bataafse Republiek stelde Joden vanaf dat jaar voor de wet gelijk met andere burgers. In 1797 kwam het in Deventer tot stichting van een Joodse gemeente, die al snel tot bloei kwam.
In 1811 telde Deventer al 20 Joodse families, die goed waren voor 165 personen. In de loop van de eeuw zou de gemeente echter uitgroeien tot ruim 500 leden. De groei hield gelijke tred met de groei
van de stad als geheel. Terwijl de stad in 1795 8000 inwoners telde, groeide dit aantal in de loop van de 1ge eeuw tot 25.000.
Met dat de Joden in 1796 vrij burger waren geworden, kregen ze ook het recht in het openbaar samen te komen. Kort na de oprichting kwam de Joodse gemeente een aantal jaren samen in een voormalig woonhuis aan de Brink, op de hoek van de Golstraat, waar de huidige synagoge staat. in 1809 kon aan de Roggestraat een eerste echte synagoge worden ingewijd.
In de tweede helft van de 1ge eeuw ontstond er ernstige interne verdeeldheid in de Joodse gemeenschap. Dit leidde in 1868 zelfs tot het opstappen van een 30-tal gemeenteleden. Zij richtten de Nieuwe israëlitische Gemeente op, die in een eigen synagoge samenkwamen.
De grote synagoge: teken van eenheid
In 1883 kwamen de groepen echter weer tot elkaar. De synagoge uit 1809 werd na de samenvoeging te klein, zodat er in 1892 een nieuwe sjoel werd geopend aan de Golstraat: de latere christelijke gereformeerde kerk. Het vrijgekomen gebouw aan de Roggestraat kreeg de bestemming van Joodse school.
In de eerste helft van de 20e eeuw floreerde de gemeente: het verenigingsleven bloeide en de gemeente bleef stabiel op zo’n 500 leden. Toen kwam de Tweede Wereldoorlog. In 1942 telde de Joodse gemeente van Deventer nog 492 leden. Het overgrote deel van de vooroorlogse Joodse gemeenschap van Deventer overleefde de oorlog echter niet.
De synagoge werd tijdens de oorlog zwaar beschadigd. De teruggekeerde Joden vonden het gebouw zwaar beschadigd terug. NSB-leden hadden de attributen die voor de Joodse eredienst nodig waren, zoals ark en torahrollen, op 25 juli 1941 kort en klein geslagen.
Toch bloeide de gemeente na de oorlog aanvankelijk weer op. De oude synagoge werd opgeknapt en de diensten konden weer doorgang hebben. Na een aantal jaar zag de Joodse gemeente zich echter alsnog genoodzaakt om het pand te verkopen. In 1951 betrok de christelijke gereformeerde kerk van Deventer het gebouw. De christelijk-gereformeerden plaatsten een preekstoel en een orgel in het pand. In 1951 woonden er nog 144 Joden in Deventer.
Vanaf 1952 diende een herenhuis aan de Lange Bisschopsstraat als synagoge. Het aantal Joden in de stad daalde echter sterk. In 1970 woonden er nog 70, in 1998 nog 27. Dit kwam mede doordat vele Joden naar Israël emigreerden.
Tot 1984 zijn er diensten gehouden in de synagoge aan de Lange Bisschopsstraat. In dat jaar is de gemeente samengegaan met de Joodse gemeenten van Apeldoorn en Zutphen.
En nu…
Sinds mei 2010 houdt de nieuwe Joodse gemeente Beth Shoshanna (“Huis van de Roos”) echter weer sjoeldiensten in het aloude pand aan de Golstraat. De gemeente is niet aangesloten bij één van de Joodse kerkverbanden, maar wil een onderdak bieden aan zowel orthodoxe als liberaalgeoriënteerde Joden. De sjoelgangers blijven gewoon lid van een Joodse gemeente elders in het land “Wij willen graag onafhankelijk blijven”, stelt de gemeente op haar website. “Ieder kan vanuit de specifieke talenten die hij/zij gekregen en ontwikkeld heeft, een bijdrage leveren aan de gemeenschap.” Als “inspiratiebronnen” dienen de Torah, de profeten en de Bijbelse geschriften, maar ook de rabbijnse bronnen en eigentijdse denkers.
De gemeente houdt ongeveer eens per maand een bijeenkomst, waarbij er ook alle ruimte is voor de maaltijd en ontmoeting. Daarnaast hebben er Joods-culturele activiteiten plaats.
Zo kon op 5 november Beth Shoshanna in een feestelijke sabbatsviering de handgeschreven Sefer Torah in gebruik genomen worden. De Joodse gemeente heeft de rol voor onbepaalde tijd in bruikleen gekregen van de Joodse gemeente in Zürich. De Deventer gemeente heeft nog niet genoeg geld zelf een rol te kopen, maar hoopt daar binnen een paar jaar wel kapitaalkrachtig genoeg voor te zijn.
(geciteerd uit het ‘de Kerkklok’, orgaan den dienste van de christelijke gereformeerde kerken in de classis Apeldoorn, door Mark Wallet. Bronnen: Joods Historisch Museum; Etty Hillesum Centrum Deventer; Reformatorisch Dagblad.)
Rubrieken: Nieuws | Reacties uitgeschakeld voor Inwijding Torahrol in de grote Synagoge van Deventer
